Mens en lijden
There is always the sound,
Are you hearing it too
How it's weird living inside the town.
Empty days without you.
There is always a fall
But it happened too soon.
How can I see the living all around,
When I struggle with you
There is always a clock
Gods beyond, by the curve
What's the point to give in
To desperation? to desperation...
Youth in the sun drowned in broken seas
Cruising the summer sands
Despite all the bruises coming from the side
You'll always be young and amused (and amused)
I miss you...
Elli Goulding - How long will I love you
How long will I love you?
As long as stars are above you,
And longer if I can
How long will I need you?
As long as the seasons need to
Follow their plan
How long will I be with you?
As long as the sea is bound to
Wash upon the sand
How long will I want you?
As long as you want me to,
And longer by far
How long will I hold you?
As long as your father told you,
As long as you can
How long will I give to you?
As long as I live through you,
However long you say
How long will I love you?
As long as stars are above you,
And longer if I may
We're all traveling through time together
Every day of our lives
All we can do is do our best
To relish this remarkable ride
bezoek aan het Passchendaele Memorial Museum te Zonnebeke en Tyne Cot Cemetry te Passendale (21/04/2014)
Op paasmaandag bezochten mijn echtgenoot, mijn dochter en ik het In Flanders Fields museum te Ieper, gevolgd door een bezoek aan het Passchendaele Memorial Museum te Zonnebeke. Op het einde van de dag hielden we halt bij het Tyne Cot Cemetry. De grootste militaire begraafplaats op het vaste continent. Deze bezoeken deden ons stilstaan bij het leed die zowel militairen van ALLE nationaliteiten moesten doorstaan, evenals de gewone burgers.
In het In Flanders Fields krijg je als bezoeker een Poppy-armband die een leidraad vormt door het museumbezoek. Je kan inloggen met deze armband en zo op het einde van jouw bezoek ontdekken hoeveel personen er tijdens de Eerste Wereldoorlog met eenzelfde familienaam omkwamen. Voor mijn familienaam DUPONT waren dit 68 personen. En 18 personen met de familienaam als mijn echtgenoot en dochter (DECONINCK).
De dood
Als ik heel eerlijk ben tegenover mezelf, moet ik toegeven dat ik wel bang ben voor de dood. Niet alleen om mijn dood, maar om de dood van mijn geliefden zoals gezin, familie, vrienden, kennissen,... Als van kinds af werd ik spijtig genoeg al met de dood geconfronteerd. De dood van mijn grootvader en grootoom. In mijn tienerjaren zag ik hoe veel van mijn vrienden het leven lieten. Sommigen kozen er bewust voor omdat ze geen uitweg meer zagen. Andere lieten het leven in een verkeersongeval of stierven aan een ziekte. Ik zag vrienden hun ouders op jonge leeftijd begraven en hoe anderen dan weer afscheid moesten nemen van hun (pasgeboren) kind. Met ouder worden dacht ik dat afscheid nemen gemakkelijker zou gaan, dat ik het op één of andere manier telkens wel een plaats zou kunnen geven. Maar niets is minder waar. Elke keer weer opnieuw voel ik echt pijn in het hart. Of het nu gaat om een grootouder of een jong persoon. Het zijn mensen die je graag ziet waarvan je afscheid moet nemen. Ik hou er dan ook niet van als iemand vraagt: 'en hoe oud was die persoon? Och, dan heeft die persoon toch een mooi leven gehad. ' of 'Oei hij was ziek, dan is het misschien beter dat hij niet heeft moeten afzien.' Op dat moment wil je dit niet horen, maar wil je getroost worden. Wil je merken dat mensen er voor je zijn, ook al zeggen ze niks.
Ik geloof niet in de hemel en de hel, maar teveel vrienden zag ik sterven. Ik wil dan ook niet geloven dat éénmaal ze er niet meer zijn, alles voorbij is. Ik geloof dat zij op de één of andere manier of verder helpen. Ons een duwtje in de rug geven waar nodig. Ons bijstaan in moeilijke momenten.
Lijden kan verschillende vormen aannemen. Je kan ziek worden en enorm veel pijn lijden. Je kan lijden onder het verlies van een geliefde, vriend of kennis,... Wanneer ik lijdt onder iets vind ik enorm veel troost bij mijn geliefden. Ik vind troost in erover praten. Ik probeer dan ook vooral te luisteren naar anderen als zij met lijden te maken krijgen. Als zij er niet over willen praten, dan probeer ik er gewoon te zijn voor hen. Door bijvoorbeeld de uitvaartplechtigheid bij te wonen, hen te helpen in hun huishouden of even op te passen bij hun kinderen. Weten dat er mensen zijn die met je meeleven, je pijn aanvoelen, is voor mij altijd een grote deugd. Weten dat je er op moeilijke moment niet alleen voor staat.
Bij het lijden van mensen die een natuurramp meemaakten, probeer ik te helpen waar ik kan. Door bijvoorbeeld bij te dragen in opgerichte fondsen zoals het kinderkankerfonds, de 1212-acties, Music for Life en Kom op tegen Kanker. Alle kleine beetjes helpen. Want momenteel kan ik me niet ten volle engageren voor een goed doel dus probeer ik door financiële bijdragen te helpen of door brieven te schrijven voor Amnesty International.
Dit deed ik vroeger in de middelbare school en pikte ik kort geleden terug op. Want ook onschuldige gevangenen lijden.
Oude kledij gaat bij mij altijd in de voorziene containers en kleren waar mijn dochter is uitgegroeid, worden meegegeven aan mijn moeder. Ze komt als zelfstandige vroedvrouw ook in contact met ouders die het minder of niet breed hebben. Zij vragen er niet om, maar het krijgen van kleertjes doet hun deugd, zegt mijn moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten