mens en samenleving: hersenspinsel 1

hersenspinsel 1

MERITOGRATIE (selfmade man)/ SELFISH GENES (survival of the fittest) 

Wij leven in een neoliberale samenleving waarin alles een product geworden is. Bovendien gaat dit gepaard met een koppeling aan de zogenaamde meritocratie, waarbij iedereen verantwoordelijk geacht wordt voor het eigen succes of de eigen mislukking – dit is de mythe van de self made man. Als je slaagt, heb je het aan jezelf te danken, als je mislukt ook en het belangrijkste criterium is winst, geld – het moet opbrengen, dat is de boodschap.

Verhaeghe, P. (202, januari 30). We strike back.vooruit.be. Opgeroepen op mei 25, 2014, van We strike back:http://westrikeback.vooruit.be/wp-content/uploads/2012/01/LezingPaulVerhaeghe-Neoliberalisme1.pdf

We leven inderdaad in een consumptiemaatschappij of een wegwerpmaatschappij. Ik maak me er ook schuldig aan. Ik heb een smartphone, maak graag reizen met mijn gezin en uitstapjes met vriendinnen, eten die een bruin plekje hebben wordt weggegooid in plaats van het plekje eruit te snijden,... Maar ik weet ook dat niet alles vanzelf gaat. Om iets te kunnen kopen, moet er gewerkt worden en voor grote aankopen wordt er gespaard. 

Is alles echt een product geworden? Ik werkte drie jaar lang als uitzendconsulente. Mijn opluchting was enorm toen ik eruit kon stappen. Mensen moesten hier als product gezien worden. Iets waar ik enorm veel problemen mee had. Ikzelf was van mening: we werken met mensen voor mensen. Deze visie werd niet gedeeld door het management. Was ik daarom verantwoordelijk voor mijn eigen mislukking? Nee, ik zie het meer als een succes want ik werk enorm graag met mensen en vooral met kinderen. Want zij zijn onze toekomst. Daarom mijn keuze om als volwassene toch nog te starten met de opleiding. 

Als ik slaag voor deze opleiding zal ik het inderdaad te danken hebben aan mezelf. Door mijn inzet en doorzettingsvermogen. Maar ook door mijn gezin, familie en vrienden. Want zij steunen mij, helpen mij waar ze kunnen. 

Dus neen, mijn succes liggen niet alleen bij mezelf zoals Paul Verhaegen citeert. 

En wat met mijn mislukkingen? Ik leef met de gedachte dat uit jouw pijnlijkste dieptepunten, jouw grootste krachten groeien. Leer uit jouw fouten, laat anderen fouten maken en hen eruit leren. Iedereen verdient een tweede kans. 

Ik begrijp dat firma moeten overleven op winst. zonder winst kunnen ze niet blijven bestaan. En geld, ja we hebben geld nodig om eten te kunnen kopen, rekeningen te kunnen betalen, onszelf extraatjes te kunnen toekennen,... Maar is dit inderdaad anders dan vroeger? Was het vroeger beter toen er aan ruilhandel gedaan werd? Ik denk van niet. Maar ik ben wel van mening dat een vrouwelijke CEO evenveel moet verdienen als een mannelijke CEO, gelijk loon voor gelijk werk ongeacht het geslacht. En moet geld altijd centraal staan, NEE. En staat dit altijd centraal, volgens mij niet. Als ik ieder jaar opnieuw hoor, hoe firma's goede doelen steunen zoals Music for life. Dit bezorgt me telkens weer kippevel.

Het neoliberalisme heeft ondertussen onze identiteit ingekleurd, waardoor het nagenoeg onzichtbaar geworden is. Vandaar ook het idee dat dit het einde van de geschiedenis zou zijn, het punt waar we alle ideologieën kunnen opdoeken omdat het neoliberalisme zich aandient als een weergave van de mens ‘zoals hij is’. De mens is nu eenmaal egoïstisch en corrupt, zo luidt het, enkel uit op eigen voordeel en genot en altijd in concurrentie met de ander – survival of the fittest, selfish genes, weet je wel? Wie daar anders over denkt, is naïef en dom. Get real, dat is het ironische bevel.

Oké, ik maak me schuldig aan het eigen voordeel als het erop aankomt grote aankopen te doen. Dan kijk ik op het internet waar ik het product het voordeligst kan vinden. Voor verbouwingswerken aan onze woning vroegen we bij verschillende vakmannen offertes op en voor het afsluiten van ons woonkrediet bezochten we verschillende banken. Maar ik ga niet speciaal naar de Carrefour rijden omdat de cola daar in promotie staat, naar de Colruyt want daar is de koffie de rode prijs van de week, naar de Delhaize want de wijn staat in verlaagde prijs,... 1 winkel per week voor alle aankopen. Bij onze verbouwingswerken kozen we in het begin steeds voor de goedkoopste, na vier jaar kiezen we nu rotsvast voor de vakman waar er een goede verstandhouding mee is vanaf het begin.

Ik doe niet aan sport dus een competitiebeest ben ik niet. En in mijn job, als assistent personeelsadministratie is er ook geen concurrentie. Bij mijn vorige job als uitzendconsulente was dit wel het geval. De druk naar een goede omzet voor het uitzendkantoor lag hoog en er was een constante strijd tussen de verschillende andere collega's van andere kantoren, en uiteraard concurrentie van andere uitzendkantoren in de buurt. Concurrentie onder de collega's op het werk was er nauwelijks. Integendeel, ik heb er mijn beste vriendinnen mogen leren kennen. Ik ben dus niet van mening dat de mens egoïstisch en corrupt is.

Mijn moeder is (zelfstandige ) vroedvrouw. Ze komt niet alleen bij ouders die alles aan hun kinderen kunnen geven. Ze komt ook bij gezinnen terecht die het minder breed hebben. Bij gezinnen die slechts 1 paar kleren hebben voor hun boorling. Graag kijk ik dan in de opbergdozen van mijn dochter, welke kleren er weg mogen. En ook hier terug het voorbeeld van de goede doelen. Als die miljoenen die ingezameld werden bij de Tsunami -en Haiti natuurrampen. Alle jongeren en volwassenen die vrijwilligerswerk doen. Ik vind dat we moeten blijven geloven in het goed die mensen kunnen en willen doen.